Οι παρακάτω 6 βλάβες του θυρεοειδούς αδένα αποτελούν ενδείξεις χειρουργικής αντιμετώπισης:
1. Όλοι οι κακοήθεις όγκοι του θυρεοειδούς, εκτός από το λέμφωμα, που έχουν διαγνωστεί προεγχειρητικά με τις παρακάτω 2 μεθόδους:
- Με βιοψία με λεπτή βελόνα (FNA), η οποία είναι το πιο σημαντικό εργαλείο για τη διάγνωση κακοήθων θυρεοειδικών παθήσεων. Αυτή η εξέταση πρέπει να πραγματοποιείται για κάθε όζο που είναι μεγαλύτερος από 1 εκατοστό ή μικρότερος με ύποπτα απεικονιστικά χαρακτηριστικά, με οικογενειακό ιστορικό θυρεοειδικής κακοήθειας ή με ιστορικό θεραπευτικής ακτινοβόλησης στον τράχηλο.
- Με ανοικτή βιοψία του λεμφαδένα του τραχήλου, εάν η εξέταση FNA δεν είναι επαρκής ή δεν μπορεί να διακρίνει με βεβαιότητα κάποιον κακοήθη όγκο στον θυρεοειδή.
2. Όλες οι περιπτώσεις όζων για τους οποίους υπάρχει ισχυρή υποψία για κακοήθεια, η οποία βασίζεται σε εργαστηριακά, κλινικά ή απεικονιστικά κριτήρια που την υποδηλώνουν.
3. Το τοξικό αδένωμα (θερμός όζος), όπου ένα μικρό τμήμα αυτού υπερλειτουργεί και παράγει υπερβολικές ποσότητες ορμονών θυρεοειδούς, προκαλώντας υπερθυρεοειδισμό.
4. Η τοξική πολυοζώδης βρογχοκήλη ή απλώς πολυοζώδης βρογχοκήλη, κατά την οποία ένας όζος του θυρεοειδούς έχει αυτονομηθεί, προκαλώντας υπερθυρεοειδισμό. Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή και ως νόσος Plummer.
5. Η μη τοξική πολυοζώδης βρογχοκήλη μεγάλου μεγέθους, η οποία καταδύεται μέσα στον θώρακα ή/και προκαλεί αισθητική δυσμορφία ή φαινόμενα πιεστικά στους γειτονικούς ιστούς.
6. Η διάχυτη τοξική βρογχοκήλη, η οποία είναι γνωστή και ως νόσος Graves, προκαλεί πιεστικά φαινόμενα όταν:
- η χορήγηση του ραδιενεργού ιωδίου δεν ενδείκνυται ως τρόπος θεραπείας,
- τα συμπτώματα υποτροπιάζουν ή συνεχίζονται μετά την εφαρμογή άλλων μεθόδων θεραπείας,
- υπάρχουν όζοι πολύ μεγάλου μεγέθους,
- ή ο ασθενής δεν επιθυμεί να λάβει ραδιενεργό ιώδιο ή δεν μπορεί να συμμορφωθεί σε παρατεταμένο follow-up.