• Το 1600 π.Χ οι Κινέζοι χρησιμοποίησαν πρώτοι ψημένο σφουγγάρι και φύκια για τη θεραπεία της βρογχοκήλης.
  • Στην Ινδική ιατρική Ayurveda ή Ayurvedic (υπήρχε από το 1400 π.Χ), η βρογχοκήλη περιγράφεται λεπτομερώς και αναφέρεται ως galaganda.
  • Ο Κέλσος περιέγραψε πρώτος τη βρογχοκήλη το 15 μ.Χ, κάνοντας τη διάκριση μεταξύ των διαφόρων μορφών των όγκων του τραχήλου. Προσδιόρισε τη διόγκωση του λαιμού ως βρογχοκήλη, ορίζοντάς τη ως «όγκο κάτω από το δέρμα και το λάρυγγα, ο οποίος είναι μόνο σαρκώδης ή μπορεί να περιέχει κάποιο είδος ουσίας σαν μέλι».
  • Γύρω από αυτό το διάστημα, ο Πλίνιος παρατήρησε και ανέφερε την επιδημία της βρογχοκήλης στις Άλπεις και συνέστησε επίσης τη χρήση των καμένων φυκιών στη θεραπεία της, με τον ίδιο τρόπο που οι Κινέζοι είχαν γίνει 1600 χρόνια νωρίτερα.
  • Το 150 μ.Χ, ο Γαληνός, ένας εκ των σημαντικότερων προσώπων που ευθύνεται για τη μετάβαση από την αρχαία στη σύγχρονη ιατρική και δεύτερος σπουδαιότερος ιατρός της Αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη, περιέγραψε πρώτος το θυρεοειδή και ανέφερε και εκείνος το καμένο σφουγγάρι ως θεραπεία της βρογχοκήλης. Πρότεινε επίσης (λανθασμένα, όπως αποδείχθηκε μεταγενέστερα) ότι ο ρόλος του θυρεοειδούς αδένα ήταν να λιπαίνει το λάρυγγα για να διευκολύνει την ομιλία.
  • Το 340 μ.Χ, ο Ko-Hung χρησιμοποιούσε αλκοολούχο εκχύλισμα από φύκια για τη διόγκωση του θυρεοειδούς.
  • Το 650 μ.Χ, ο Sun SSU-Μο χρησιμοποίησε έναν συνδυασμό από φύκια, σκόνη από αποξηραμένα όστρακα μαλακίων και ψιλοκομμένο θυρεοειδή αδένα για την αντιμετώπιση της βρογχοκήλης.
  • Το 990 μ.Χ, ο Ali-Ibn-Abbas ήταν ο πρώτος που παρουσίασε και πρότεινε τη χειρουργική επέμβαση ως θεραπευτική μέθοδο για την αντιμετώπιση της βρογχοκήλης.
  • Το 1110 μ.Χ, στο σύγγραμμα του Jurjani «Θησαυρός της Ιατρικής», συνδέονται για πρώτη φορά ο εξόφθαλμος (που τώρα συνδέεται με τη διάχυτη τοξική βρογχοκήλη ή νόσο του Graves) με την βρογχοκήλη.
  • Το 1475 μ.Χ, ο Wang Hei περιέγραψε ανατομικά το θυρεοειδή αδένα και συνέστησε ότι στη θεραπεία των βρογχοκηλών πρέπει να χρησιμοποιούνται αποξηραμένοι θυρεοειδείς χοίρων.
  • Ο Leonardo Da Vinci ήταν ο πρώτος που σχεδίασε το θυρεοειδή το 1500 μ.Χ, με πολύ ακριβή περιγραφή της αιμάτωσής του, και αποκαλούσε τους δύο λοβούς του οργάνου «λαρυγγικούς αδένες».
  • Περίπου πενήντα χρόνια αργότερα, ο Παράκελσος αποδίδει την ανάπτυξη της βρογχοκήλης σε ανόργανες προσμείξεις στο νερό.
  • Το 1646 στη Γενεύη, αναφέρονται από τον Fabricious οι πρώτες πραγματικά επεμβάσεις στο θυρεοειδή για την αντιμετώπιση πολύ μεγάλης βρογχοκήλης, με χιαστή τομή.
  • Tο 1656, ο Wharton ονόμασε το αυτό το περίφημο όργανο λόγω του σχήματός του θυρεοειδή αδένα, που σημαίνει ασπίδα (θυρεός), καθώς έμοιαζε με τις ασπίδες που χρησιμοποιούνταν συνήθως στην Αρχαία Ελλάδα. Η ονομασία αυτή επικράτησε σε όλες τις γλώσσες (thyroid).
  • Ο διάσημος για την εποχή Άγγλος χειρουργός Benjamin Gooch ανέφερε το 1770 δύο περιστατικά που χειρούργησε στο Norfolk, που και τα δύο κατέληξαν από μη επισχεόμενη αιμορραγία. Περιέγραψε τις μάταιες προσπάθειες που έκανε να σταματήσει την αιμορραγία ασκώντας συνεχή πίεση στο σημείο της επέμβασης, με βάρδιες για 2 μέρες αυτός και οι συνεργάτες του. Στη συνέχεια συνέστησε ότι η χειρουργική του θυρεοειδούς δεν είναι για τους χειρουργούς που έχουν καρδιολογικά προβλήματα.
  • Πατέρας της χειρουργικής του θυρεοειδούς θεωρείται ο Desault που έκανε το 1789 την πρώτη τεκμηριωμένη υφολική θυρεοειδεκτομή. Ήταν ο πρώτος που πραγματοποίησε απολίνωση των θυρεοειδικών αγγείων πριν την αφαίρεση του τμήματος του οργάνου.
  • Το 1811 στο Παρίσι, ο Courtois ανακάλυψε ιώδιο στις στάχτες των καμένων φυκιών και παρουσίασε την πρότασή του ότι αυτό ήταν το ενεργό συστατικό στις θεραπείες που έχουν ακολουθηθεί και συνταγογραφηθεί για την αντιμετώπιση της βρογχοκήλης.
  • Δέκα χρόνια αργότερα, ο Prout ήταν ο πρώτος που συνέστησε το ιώδιο ως θεραπεία της βρογχοκήλης ενώ αργότερα ακολούθησε ο Lugol και άλλοι ιατροί της εποχής.
  • Το 1835, ο Robert James Graves, ένας Ιρλανδός χειρουργός, δημοσίευσε τις μελέτες του σχετικά με την εξόφθαλμο βρογχοκήλη και αναγνώρισε τον κλασικό υπερθυρεοειδισμό σε ασθενείς που παρουσίαζαν ταχυκαρδία, διόγκωση του θυρεοειδούς και εξόφθαλμο.
  • Στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η εξόφθαλμος βρογχοκήλη είναι γνωστή ως νόσος του Basedow. Ο Karl Adolph Basedow είχε περιγράψει την οντότητα ανεξάρτητα το 1840.
  • Ο πρώτος χειρουργός που πραγματοποίησε επανειλημμένες θυρεοειδεκτομές ήταν ο Theodor Billroth στη Βιέννη το 1849.
  • Δυστυχώς η χειρουργική του θυρεοειδούς στα μέσα του 19ου αιώνα είχε θνησιμότητα 40%, κύρια λόγω αιμορραγίας και λοιμώξεων. Η Γαλλική Ακαδημία της Ιατρικής απαγόρευσε το 1850 τις χειρουργικές επεμβάσεις στον θυρεοειδή και στη Γερμανία ζητήθηκε περισσότερος έλεγχος σε αυτές τις παράτολμες επεμβάσεις.
  • Ο Sir William Gull, ο γιατρός της βασίλισσας Βικτωρίας, αν και δεν ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε την κατάσταση του μυξοιδήματος (υποθυρεοειδισμός), ήταν ο πρώτος που το 1873 το απέδωσε σε ατροφία του θυρεοειδούς αδένα. Λόγω των γλωσσικών δυσκολιών μεταξύ των Ευρωπαίων και των Βρετανών ιατρών, δεν γνώριζαν ο ένας το έργο του άλλου.
  • Το 1880, ο Ludwig Rehn, ένας γερμανός ιατρός, πραγματοποίησε την πρώτη θυρεοειδεκτομή (αφαίρεση του θυρεοειδούς αδένα) για εξόφθαλμο βρογχοκήλη.
  • Το 1883, σε μια συνεδρίαση της Κλινικής Εταιρείας του Λονδίνου, ο Felix Semon είχε παρατηρήσει και ακολούθως πρότεινε ότι τα συμπτώματα των ελβετών ασθενών που είχαν υποβληθεί σε ολική θυρεοειδεκτομή ήταν παρόμοια με αυτά των άγγλων ασθενών που είχαν μυξοίδημα. Παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίστηκε με χλευασμό, ο Semon επέμεινε και έπεισε την Εταιρεία να συστήσει μια επιτροπή για να διερευνήσει την πρότασή του. Οι εργασίες της επιτροπής κράτησαν περίπου πέντε χρόνια και το 1888 ο πρόεδρός της William Ord επιβεβαίωσε την πρόταση του Semon.
  • Στην Ελβετία τη δεκαετία του 1880, ο Theodor Kocher απέδειξε ότι η ολική θυρεοειδεκτομή προκαλεί υποθυρεοειδισμό, ενώ αρχικά νόμιζαν ότι τα συμπτώματα οφείλονται σε χρόνια απόφραξη των αεραγωγών. Ο Kocher πραγματοποίησε πάνω από 2000 θυρεοειδεκτομές. Ανέφερε τις πρώτες εμπειρίες του από θυρεοειδεκτομή για τη νόσο του Graves, η οποία είχε την εποχή εκείνη μια θνησιμότητα 13% ενώ το 1883, η θνησιμότητα της ολικής θυρεοειδεκτομής για τη νόσο του Graves έπεσε σε λιγότερο του 1%. Το 1888 συνειδητοποίησε ότι τα συμπτώματα των ασθενών μετά την ολική θυρεοειδεκτομή ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης των θυρεοειδικών ορμονών. Συνέστησε λοιπόν ως θεραπεία μετά την ολική θυρεοειδεκτομή τη λήψη μια φορά την εβδομάδα ελαφρά τηγανισμένου μισού θυρεοειδούς αδένα προβάτου μαζί με ζελέ σταφίδας. Η σύγχρονη θεραπεία του υποθυρεοειδισμού μόλις είχε γεννηθεί. Ο Kocher τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1909. Ήταν ο μεγαλύτερος χειρουργός της εποχής του σε αυτό το χειρουργικό πεδίο. Γεννήθηκε στη Βέρνη το 1841 και απεβίωσε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1917. Το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής ζωής του το πέρασε στη χειρουργική κλινική της Βέρνης όπου έγινε ο διευθυντής του τμήματος, το οποίο αποτελεί πλέον ένα εξαιρετικά διάσημο χειρουργικό κέντρο παγκοσμίως.
  • Το 1894 ο Watson ανακοίνωσε ότι πραγματοποίησε 5 επιτυχείς θυρεοειδεκτομές στο Εδιμβούργο.
  • Η ιδέα ότι ο θυρεοειδής παράγει και εκκρίνει ουσίες που περιέχουν ιώδιο, διερευνήθηκε κατά τον τελευταίο αιώνα. Το 1914, ο Edward Calvin Kendall απομόνωσε τη θυροξίνη, η οποία είναι η δραστική ορμόνη του θυρεοειδούς αδένα. Για αυτήν την ανακάλυψη και το έργο του σχετικά με τις επινεφριδικές ορμόνες, βραβεύτηκε με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1950. Μέσα στα επόμενα 12 χρόνια οι Harrington και Barger προσδιόρισαν το 1926 το χημικό τύπο της θυροξίνης και τη συνέθεσαν στο εργαστήριο. Η θυροξίνη όμως αυτή δεν είχε καλή απορρόφηση και μόνο το 1962 κυκλοφόρησε στα φαρμακεία η λεβοθυροξίνη (είναι η μορφή της θυροξίνης που χρησιμοποιούμε).
  • Από το 1920, η χειρουργική αφαίρεση του θυρεοειδούς αδένα αυξήθηκε σε συχνότητα και ο μεγάλος Αμερικανός χειρουργός William Halstead τη χαρακτήρισε ως «άθλο που σήμερα μπορεί να επιτευχθεί από οποιοδήποτε αρμόδιο φορέα χωρίς κίνδυνο”. Η δήλωση αυτή ισχύει φυσικά και σήμερα μόνο εάν ο χειρουργός ειδικεύεται στη χειρουργική του θυρεοειδούς.
  • Το 1941 ο Saul Hertz παρουσίασε τα πρώτα αποτελέσματα επιτυχούς θεραπείας του υπερθυρεοειδισμού με ραδιενεργό ιώδιο. Ο Hertz, διευθυντής της κλινικής θυρεοειδούς στο Massachusetts General Hospital της Βοστώνης, χορήγησε ένα μείγμα ραδιενεργού Ι-130 και Ι-131 σε ένα ασθενή με νόσο Graves. Αυτή ήταν και η πρώτη επιτυχής θεραπεία ασθενούς με χρήση ραδιενεργού υλικού στην ιατρική.
  • Η πρώτη φαρμακευτική αγωγή στη θεραπεία του υπερθυρεοειδισμού ανακοινώθηκε το 1943 στη Βοστώνη από τον Astwood, ο οποίος χορήγησε θειουρακίλη σε υπερθυρεοειδικούς ασθενείς με νόσο Graves. Από τότε και μέχρι σήμερα τα χρησιμοποιούμενα φάρμακα είναι παρόμοια (προπυλθειουρακίλη, καρβιμαζόλη και μεθιμαζόλη).
  • Στη δεκαετία του 1960, η θεραπεία υποκατάστασης μετά από θυρεοειδεκτομή λόγω μη καλής απορρόφησης των συνθετικών παραγώγων, στηριζόταν κυρίως σε αποξηραμένο ζωικό θυρεοειδή.
  • Η σύνθεση της νατριούχου L-θυροξίνης και η ικανότητά της να απορροφάται από το στόμα, έφερε την επανάσταση στη θεραπεία υποκατάστασης του θυρεοειδούς καθιστώντας τη συνάμα ασφαλή και φθηνή.
  • Το 1952 η Rosalind Pitt-Rivers και ο μεταδιδακτορικός υπότροφος Jack Gross στην Αγγλία και οι Roche, Lissitzky και Michel στη Γαλλία, ανακάλυψαν και συνέθεσαν την τριιωδοθυρονίνη καταδεικνύοντας ότι είναι βιολογικά περισσότερο ενεργή από ότι η θυροξίνη.
  • Το 1962 ο Καναδός επιστήμονας Douglas Harold Copp ανακάλυψε την τρίτη ορμόνη του θυρεοειδούς, την καλσιτονίνη η οποία παίζει σημαντικό ρόλο στο μεταβολισμό του ασβεστίου.